من برگشتم...از ایستگاه آسمانی که میشداغ

میخوانندش.........میشداغی که سراسر آن مملو از عطر قدم های صیاد دلهاست و

مکانی است که قداست و شرفش را از همچو صیاد گرفته است...پس حق است

 قدمگاه ملائک بخوانمش،حس من حس رانده شده از بهشت است،حس حیرانی که چند

صباحی اذن بودن در آسمان را به او داده اند ولی آیا رفع حیرانی کرده است یا

 نه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟نمیدانم....میشداغ وادی حیرت است و بهت......میشداغ با دلت

بازی می کند به گونه ای که بعد فراق خواهی فهمید چه بر سر دلت آمد...و این دلیل

سرگشتگی و دلتنگی خادمین آن بعد فراق است و تمنای حتی یک لحظه بودن و نفس

کشیدن در آن...

دعایم این است همه ی آنهایی که دلشان برای شهدا می تپد روزی میشداغی شوند تا

تپش دلشان چندصد برابر شود...

یه چیز بگم مخصوص خادمای امسال میشداغ:بچه

ها دلم برا دستور دادن بهتون تنگ شده...دعام کنید

                                                                                                    یا ودود...